1100
Pierwsza "niepewna" wzmianka o Obrzycku
1238-1390
U ujścia Samy stał gród kasztelański. Kasztelan - przedstawiciel panującego (króla, księcia) z władzą administracyjną, wojskową (dysponował załogą rycerską) i sądową. W tej sytuacji Obrzycko musiało być już znaczną osadą.
1253
Obrzycko na krótko było własnością joannitów poznańskich. Joannici – najstarszy zakon rycerski założony ok. 1130 roku w królestwie jerozolimskim dla opieki nad pielgrzymami.
1298
Biskup poznański Andrzej Zaremba wymienia pod tą datą istnienie parafii obrzyckiej
1458
Obrzycko wysłało na wojnę z Krzyżakami jednego swojego obywatela. Obrzycko musiało być wtedy miastem, bo na nich spoczywał obowiązek, w zależności od liczby mieszkańców, odpowiednią liczbę obywateli na wojnę posłać. Np. Wronki wysłały - 10, Szamotuły – 12, Ostroróg – 4, Oborniki – 15, Czarnków – 6, Poznań – 60.
1628
W Obrzycku powstała gmina luterańska w związku z napływem wielu laureatów – Niemców uciekających z kraju z powodu toczącej się wojny trzydziestoletniej (1618-1648), a która wybuchła na tle politycznym i religijnym.
1638
Za staraniem Krzysztofa Radziwiłła, hetmana wielkiego litewskiego i ówczesnego właściciela Obrzycka ponownie otrzymuje od króla Władysława IV prawa miejskie. Z tego powodu pochodzi herb Obrzycka.
1641
Krzysztof Radziwiłł nadaje sukiennicom statut „Bractwa Sukienniczego w miasteczku Obrzycko”.
1691
Założono Bractwo Kurkowe. W okresie międzywojennym królami tegoż Bractwa zostali m.in. Brunon Schwartz, Wincenty Taranczewski, Kazimierz Gałęski, których portrety znajdują się w izbie pamięci narodowej. Tam też znajdują się oryginalne tarcze Bractwa z 1935 r. i 1936 r. ofiarowane przez Edmunda Schwartza i Szymona Strojnego oraz odznaczenia należące kiedyś do ojca ofiarodawcy Brunona Schwartza.
I poł. XVII
Budowa ratusza w stylu barokowym. Dach pierwotnie pokryty był gontem. Ratusz pełnił rolę spichlerza, na parterze były biura Raczyńskiego właściciela Obrzycka i wielu okolicznych majątków ziemskich.
1714
Władysław Radomicki, ówczesny właściciel Obrzycka, rozpoczął budowę kościoła katolickiego według projektu architekta włoskiego Pompeo Ferrari'ego, budowniczego wielu kościołów i zamków w Polsce. Budowę kościoła ukończono w 1758 roku.
1738
Wielki pożar pochłonął większą część domów w rynku oraz przyległych ulicach.
1739
W miejscu, gdzie dziś znajduje się przystanek autobusowy, katolicy i ewangelicy chcieli wybudować kościół. Burmistrz, by nie być posądzonym o stronniczość postanowił, że kto pierwszy zwiezie na ten plac materiały budowlane, ten będzie budował. Pierwszymi okazali się ewangelicy.
1788
W Obrzycku było: 60 sukienników (w kilka lat później było ich już 90), 18 płócienników i przędzalników, 48 szewców, 29 piwowarów, 20 krawców, 12 kuśnierzy. Były też: młyn wodny, folusz (maszyna, za pomocą której tkaniny wełniane spilśniają się przez uderzenie tłokiem, inaczej - młyn blecharski), farbiarnie.
1793
Obrzycko dostało się pod zabór pruski. Odtąd zacznie upadać kwitnące dotąd rzemiosło, bowiem z Saksonii dostarczano do zaboru coraz więcej wyrobów tańszych i jakościowo lepszych. Wielu rzemieślników przenosiło się zatem do zaboru rosyjskiego, znajdując tam lepsze warunki egzystencji. Jan Gładysz (1762—1830), malarz religijny i świecki, wykonał obrazy ołtarzowe w kościele katolickim.
1806
Burmistrz Obrzycka Jan Differt za wydanie w ręce Niemców wysłannika gen. Jana Henryka Dąbrowskiego, z rozkazu marszałka francuskiego Davout został rozstrzelany.
1807
Obrzycko weszło w skład Księstwa Warszawskiego i administracyjnie należało do powiatu obornickiego.
1825
Atanazy Raczyński założył ordynację Obrzycka. Ordynacja nie pozwalała rozdrabniać majątku między potomstwo. Spadkobiercą zostawał zwykle najstarszy z synów.
1841
Ludwik Wichmann z Berlina zaprojektował nagrobek arcybiskupa Ignacego Raczyńskiego w kościele katolickim. Rzeźba należy do najwspanialszych rzeźb sepulkralnych w Polsce. Twarz wykonano na podstawie maski pośmiertnej zdjętej z twarzy nieboszczyka.
1843
Atanazy Raczyński sprowadził z Portugalii renesansowe obramienie okienne, które następnie umieszczono na ścianie ratusza.
1858
Atanazy Raczyński zakupił w Hiszpanii dla kościoła katolickiego obraz Eugeniusza Caxesa z 1609 r. - „Ostatnia Wieczerza".
1888
Wielka powódź w wyniku wylewu Warty. XIX W Obrzycku istnieje fabryka pończoch i przędzalnia. II poi. XIX Wybrzeże Warty zostało przystosowane do przeładunku pływających łodzi o nośności do 200 ton. pocz. XX Na polu pod lasem, z prawej strony drogi prowadzącej do Pęckowa, znaleziono „skarb obrzycki" bryły srebra i monety rzymskie, tureckie, perskie. „Skarb"' ważył 8kg. i pochodził z X i XI wieku pocz. XX W Obrzycku było: 7 masarń, 6 piekarń, 8 wyszynków, 1 hotel. 3 kręgielnie, 4 sale do zebrań i zabaw (Król, Strojny, Gomoński i Krawczak) oraz restauracja na dworcu kolejowym. Poza tym były: młyn parowy i tartak, który znajdował się na terenie dzisiejszej Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska". Jako ciekawostkę warto podać, że znacznie później, bo w 1915 r. po ucieczce Niemców, w tym tartaku budowano łodzie. Łodzie były" spławione Wartą do Odry i służyły do przeprawy żołnierzom podczas ofensywy kwietniowej. 1905 Powstała Ochotnicza Straż Pożarna, do której należało 34 obywateli, w tym 24 Niemców, 6 Polaków i 4 Żydów. Jej organizatorami byli: Brunon Schwartz, Franciszek Witkowski i Gucuzik. 1906 Roger Raczyński (1889—1945), syn Edwarda, postanowił rozbudować kościół katolicki. Roger był wojewodą poznańskim, dyplomatą, uczestniczył też w pracach konferencji wersalskiej po I wojnie światowej.
1906
Rozbudowa kościoła katolickiego w Obrzycku.
1909
Obrzycko uzyskało połączenie kolejowe z Obornikami i Wronkami.
1911
Na Placu 1 Maja ewangelicy wybudowali kościół w zamian za rozebranego później (w 1912 r.) w rynku.
1914
Budowa „Berlinka” domków przy dzisiejszej ul. Powstańców Wielkopolskich, przeznaczonych dla Niemców uchodzących z bombardowanych miast niemieckich.
W lasach koło Brączewa Niemcy zaczęli budować duże hale, których nie zdążyli ukończyć. Prawdopodobnie była by tam produkcja na cele wojenne. W okolicznych lasach pojawiali się wywiadowcy, których zadaniem było śledzenie ruchów wojsk niemieckich i powiadamianie o tym dowództwa wojsk radzieckich. Podczas okupacji powstał zakład w skrócie zwany „betoniarnia". Produkuje elementy żelbetowe na potrzeby budownictwa rolniczego, np. dźwigary, kręg, studzienne, rury kanalizacyjne, stropy. Zakład po wojnie bardzo się rozbudował. Wybudował też blok mieszkalny dla 12 rodzin.
1919
Rada Ludowa, która powstała 30 grudnia 1918 r. na czele ze Stanisławom Bruchem, powołała Straż Ludowy na początku stycznia 1919 r. dla utrzymania porządku i bezpieczeństwa. W tym też czasie utworzony został oddział w sile 38 ludzi, który pod dowództwem Józefa Szramy 10 stycznia wyruszy! na front północny. Brat udział w wyzwoleniu Roska, Gulcza, Wrzeszczyny. W maju została otwarta polska szkoła, której pierwszymi nauczycielami byli : Paweł Hannie, Kruczek, Olejniczak, Lernantowska, Taranczewska, wkrótce dołączyli: Wosicka, Rudnicki, Kawka, Jan Perz. Stefan Kosicki, Wysocka, Od 1925 r. była szkolą 7-klasową.
1924
Wielka powódź w Obrzycku. Woda Warty tak wezbrała, że można ją było sięgnąć z mostu ręką. Franciszek Koszuda uruchomił własną komunikację autobusową między Obrzyckiem a Szamotułami.
1926
Kierownik obrzyckiej elektrowni Wojtkowiak jako pierwszy z mieszkańców zakupił lampowy odbiornik radiowy.
1934
Demonstracje bezrobotnych i strajk robotników rolnych. Obrzycko straciło prawa miejskie. Starsi mieszkańcy wspominają, że powodem było niezadowolenie drobnych rzemieślników, kupców z wysokich podatków. O zaliczenie Obrzycka w poczet wsi wystąpiła rada miejska.
1939
1 września między godziną 13.00 a 14.00 saperzy wysadzili most na Warcie i podpalili, wysadzili też most na Samie i kolejowy z Stobnicy.
5 września o godz. 10.00 z kierunku Zielonejgóry Niemcy przeprawiając się łodziami przez Wartę wkroczyli do Obrzycka. W kilka tygodni później, gestapo wezwawszy wszystkich nauczycieli do szkoły, każdego z osobna przesłuchiwało, stosując szykany i groźby. Nie omieszkano dodać, aby „wszyscy wybili sobie z głowy", że Polska kiedykolwiek powstanie.
3 grudnia nastąpiło pierwsze wysiedlenie Polaków z Obrzycka i Zielonejgóry. Wywieziono ich wozami do Wronek, potem koleją do Jędrzejowa w Kieleckie. Pozwalano zabrać tylko ręczny bagaż. Do mieszkań, z których wypędzono Polaków, wprowadzono Niemców.
W lesie kobylnickim Niemcy dokonali masowych mordów Polaków. Po wojnie znaleziono dwie mogiły, w których łącznie spoczywa 1100 pomordowanych.
1945
20 stycznia Obrzycko odzyskało wolność. Jednakże z 21 na 22 w nocy pojawiła się jeszcze grupa Niemców, która wysadziła i podpaliła most na Warcie. Do gaszenia pożaru przystąpiła straż pożarna, której komendantem był Antoni Niedźwiecki. Ona też przejęła obowiązek czuwania nad porządkiem i bezpieczeństwem. Organizatorami nowego życia było małżeństwo Janina i Edmund Kruppikowie. Utworzono Komitet Obywatelski przemianowany wkrótce na wójtostwo z Franciszkiem Leraczykiem na czele: po nim wójtem został Stefan Suberlak. Zorganizowano posterunek Milicji Obywatelskiej, który mieścił się początkowo przy ul. dr E. Kruppika. Jego pierwszym komendantem był Franciszek Stróżyński, a milicjantami: Leon Tomkowiak, Ludwik Szczęsny, Alfred Kahlert, Kazimierz Andrzejewski, Franciszek Skarupski, Kazimierz Bekasiak, Franciszek Gierczak, Wiktor Śrama, Feliks Wachowiak, Tomasz Moliński, Antoni Krawczak, Marian Maćkowiak i Józef Jasiński.
Na czele komendantury wojennej stał major wojsk radzieckich Chłystun.
W dniu ucieczki Niemców rozpoczął pracę obecny tartak. Różne on przechodził losy. Był czas, że mówiono o jego likwidacji.
Od 1973 r. zakład jest modernizowany i wzrasta jego produkcja także eksportowa (do Anglii, Francji, Republiki Federalnej Niemiec, Izraela, Tunezji, Algierii, Iraku i innych). W wzrastającym eksporcie świadczą dwie liczby: w 1984 r. eksport wynosił 417 m3 drewna, a w 1988 r. planuje się 2000 m3.Dla pracowników wybudowano dwa bloki mieszkalne (dla 24 rodzin) i jeden dla kadry (dla Z rodzin). 12 lutego nastąpiło otwarcie szkoły podstawowej. Kierownikiem był Jan Perz, a nauczycielami: Stefan Kosicki, Marian Szczęsny, Kazimierz Wika, od 1 maja Teodor Lejmanowicz. W Zielonejgórze nauczycielami były Maria i Jadwiga Kubiakówne. 2 grudnia powstała Gminna Spółdzielnia „Samopomoc Chłopska". W skład pierwszej Rady Nadzorczej wchodzili: Kazimierz Sołtysik, Lucjan Bielecki, Karol Lisek, Jan Wojczuk, Franciszek Stróżyński, Wiktor Schwartz, Stefan Kosicki, Aleksander Roszokiewicz. Pierwszy skład Zarządu natomiast przedstawiał się następująco: Stanisław Kaseja, Antoni Konenc, Władysław Domin, Mieczysław Grajter i Stefan Suberlak.
Gminna Spółdzielnia zaczęła rozwijać się, zakładając szeroko sieć usługowo-handlową. Sklepy sprzedaży detalicznej początkowo mieściły się w domach prywatnych (tylko w Obrzycku i Brączewie dalej się mieszczą). Później na wioskach pobudowano pawilony handlowe. I tak: w 1962 r. w Zielonejgórze i Gaju Małym, w 1963 r. w Piotrowie i Kobylnikach, w 1965 r. w Jaryszewie, w 1968 r. w Koźminie, w 1972 r. w Stobnickui w 1973 r. w Pęckowie, w 1983 r. w Obrzycku przy ul. Prusa, w 1986 r. w Słopanowie. Kioski - sklepy postawiono w 1974 r. w Gaju Małym i Obrzycku przy ul. Wronieckiej, a w 1979 r. w Ordzinie. W 1972 r. wybudowano stację paliw, w 1974 r. rozpoczęto budować bazę magazynową przy ul. Wronieckiej, na której wybudowano i oddano do eksploatacji w 1987 r. nową piekarnię o wydajności 4 ton pieczywa w ciągu 16 godzin. (Piekarnia zaopatruje w pieczywo mieszkańców gminy oraz jeden sklep w Szamotułach, a także w razie potrzeby: Ostroróg, Wronki, a nawet Lubasz). W 1975 r. w Obrzycku przy ul. Prusa wybudowano pawilon usługowy, w którym znalazły pomieszczenie: Ośrodek Nowoczesna Gospodyni, zakład usług krawieckich, wypożyczalnia artykułów gospodarstwa domowego, punkt przyjęć do chemicznego czyszczenia, zakład usługowy radiotelewizyjny, zakład usługowy elektro-mechaniczny oraz sklep z artykułami radiotelewizyjnymi.
1947
Z inicjatywy Mariana Szczęsnego powstał Ludowy Zespół Sportowy liczący 46 członków, w tym 7 kobiet. Pierwszym przewodniczącym był Marian Szczęsny, który był także członkiem władz sportowych wojewódzkich i centralnych. Przez pewien czas pełnił też funkcję przewodniczącego Powiatowego Zrzeszenia LZS. Następnym przewodniczącym LZS w Obrzycku został Marian Lesicki, który okazał się również doskonałym zawodnikiem. Był trzykrotnym mistrzem Zrzeszenia LZS w ogólnopolskich zawodach lekkoatletycznych. Reprezentował barwy LZS na międzynarodowych (Polska, Czechosłowacja i Niemiecka Republika Demokratyczna) zawodach w Schwerinie, gdzie zdobył II miejsce w biegu na 400 m i w biegu na 200 m. Inni zasłużeni dla sportu obrzyckiego i ogólnopolskiego zawodnicy i działacze, to: Henryka Bielecka, Urszula Szukała, Jan Fit, Edmund Grupa, Andrzej Roszkiewicz, Stanisław Michalak, Zbigniew Figas.
1948
Powstała biblioteka publiczna licząca na początek 500 tomów. Kierowniczką jej była Stanisława Czerwinka, która jeszcze w okresie zaborów prowadziła bibliotekę Towarzystwa Czytelni Ludowej.
1949
W styczniu tego roku ekipa Duńskiego Czerwonego Krzyża przeprowadziła w szkole szczepienia przeciwgruźlicze BCG dzieci i młodzieży do lat 18. Szkoła otrzymała pierwszy odbiornik radiowy „Aga". 20 grudnia oddano do użytku odbudowany most na Warcie. Przy jego odbudowie wyróżnili się (jak odnotowała kronika szkolna): Franciszek Kwiatecki, Leon Rybarczyk, Konrad Szymański, Władysław Kasior. Do tego czasu komunikacja przez Wartę odbywała się łodziami i promem.
1955
Nastąpiło uroczyste otwarcie stadionu LZS. Przy jego budowie wielu przepracowało społecznie po 20, 30, 40 dni, a wyróżnili się: Jan Coda, Marian Lesicki, Antoni Greczka z ojcem Józefem, Jan Biedziak, Helena Machnicka, Kazimiera Piekarska. Pomagali i spoza Obrzycka: Jan Kotlarek, który był przewodniczącym LZS w Gaju Małym (przy Państwowym Gospodarstwie Rolnym), Edward Stachowiak, Tadeusz Roszak, a inż. Stefan Białkowski nie tylko bezinteresownie opracował projekt szatni i domku dla dozorcy lecz sam pracował przy ich budowie.
1959
Przy ul. Strzeleckiej 13a rozbudowano szkołę (odbudowano 5 izb lekcyjnych i pokój nauczycielski). I kierownikiem budowy był Wiktor Schwartz, a przewodniczącym Społecznego Komitetu Rozbudowy Kazimierz Agaciński. Przy niwelacji terenu pomagali rodzice i żołnierze stacjonujący w Chraplewie. Gminna Spółdzielnia „Samopomoc Chłopska” zapewniła bezpłatny transport. Rozbudowę wykonano w ciągu czterech miesięcy.
1964
W tym roku w okresie letnich wakacji zaczęło funkcjonować w szkole (sezonowo) schronisko młodzieżowe PTSM. Kierownikiem był Jan Perz. Z taniej bazy noclegowej korzystają obozy wędrowne i turyści indywidualni.
1967
Szkoła Podstawowa w Obrzycku otrzymała imię Powstańców Wielkopolskich. Na ścianie ratusza umieszczono tablicę upamiętniającą wymarsz powstańców obrzyckich na front północny.
1969
Na ścianie ratusza umieszczono tablicę upamiętniającą wymarsz powstańców obrzyckich na front północny.
1973
Powstała Zbiorcza Szkoła Gminna, do której dowożono uczniów ze zlikwidowanych szkół o małej liczbie wychowanków oraz ze szkół, w których obniżono stopień organizacyjny do klas I—III.
1974
1 stycznia powstała Spółdzielnia Kółek Rolniczych, której dyrektorem został Jerzy Barłóg.
1974
Wybudowano strażnicę OSP w Jaryszewie.
1975
Przy ul. Stawnej powstał plac zabaw ze sceną dla orkiestry.
Przy ul. Szamotulskiej zbudowano strzelnicę sportową. 50-lecie pracy pedagogicznej obchodził Stefan Kosicki, pracując niemal do ostatnich dni swego życia. Przez wiele lat był członkiem i skarbnikiem ZNP, instruktorem języka polskiego, radnym GRN, członkiem Rady Nadzorczej GS „SCH".
1976
Wybudowano strażnicę OSP w Słopanowie.
1978
Powołano Gminny Ośrodek Kultury, którego dyrektorem został Jacek Kucnerowicz.
W Kaliszu odbył się zlot delegatów szkół im. Powstańców Wielkoplskich i jednocześnie finał ogólnopolskiego konkursu wiedzy o Powstaniu Wielkoplskim. Delegacja naszej gminy składa się z uczniów Szkoły Podstawowej w Obrzycku (Magdalena Topór i Andrzej Wicenty) oraz Szkoły Podstawowej w Gaju Małym (Alicja Sroka). W konkursie delegacja nasza zdobyła II miejsce zespołowe, a indywidualnie: Magdalena Topór III miejsce i Alicja Sroka V miejsce. Przywieziono piękny puchar.
1980
W tym roku oraz następnych zaczęto rozbudowywać szkołę. Dobudowano 4 izby lekcyjne przy Placu 1 Maja i 8 przy ul. Strzeleckiej. Obecnie szkoła posiada 24 izby lekcyjne, bibliotekę, świetlicę. Aktualnie pobiera w niej naukę 564 uczniów, w tym dojeżdżających jest 181, a dowożonych 160. Na 24 odziały jest 43 nauczycieli, w tym z wykształceniem wyższym magisterskim przygotowaniu pedagogicznym 16, z wyższym magisterskim bez przygotowania pedagogicznego - 1, wyższym zawodowym - 11, studium Nauczycielskim -10, studium wychowania przedszkolnego-3, średnie pedagogiczne - 1, średnie ogólnokształcące-1. Szkoła jest doskonale wyposażona w pomoce audio-wizualne, łącznie z „małym studium telewizyjnym" i komputerem. Wybudowanych trzech blokach nauczycielskich mieszka 16 rodzin, w budowie jest blok na 10 mieszkań. Na ukończeniu jest sala gimnastyczna.
1983
Przy ul Staszica wybudowano budynek administracyjny, w którym pomieszczenie znalazły: Urząd Stanu Cywilnego, Gminny Zespół Ekonomiczno-Administracyjny Szkół oraz organizacje polityczne i społeczne.
1984
W Obrzycku oddano do użytku nową strażnicę OSP
1986
Przejazd przez Obrzycko XXXIX Wyścigu Pokoju na trasie etapu Poznań Gorzów Wlkp.
W konkursie wojewódzkim na temat: „Izba pamięci narodowej ośrodkiem kształcenia przekonań i postaw młodzieży w krzewieniu idei pokoju, wzajemnego zrozumienia i przyjaźni między narodami" Szkoła Podstawowa w Obrzycku zdobyła I miejsce
1990
Obrzycko odzyskało od 1 stycznia 1990 roku prawa miejskie. Nastąpił podział na dwie gminy : miejską i wiejską. Pierwszym burmistrzem Obrzycka został Andrzej Grzeszczyk.
1990-1994
Pierwsza kadencja Rady Miasta
1995-1998
Druga kadencja Rady Miasta. Burmistrzem wybrano ponownie Andrzeja Grzeszczyka.
1999-2002
Trzecia kadencja Rady Miasta. Przez dwa lata funkcję burmistrza pełnił wybrany przez Radę Miasta Andrzej Gołębiewski, następnie Jacek Legeżyński. Po referendum odwołującym Radę Miasta Wojewoda Wielkopolski wyznaczył na stanowisko komisarza Tadeusza Kłosa, który po ponownych wyborach do Rady Miasta został wybrany burmistrzem.
Powstaje Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Obrzyckiej.
2003
Rozpoczyna się czwarta kadencja Rady Miasta. W wyborach bezpośrednich mieszkańcy Obrzycka wybrali Andrzeja Grzeszczyka na burmistrza miasta.
2005
Likwidacja Obrzyckiego Ośrodka Kultury.
Rada Miasta postanowiła wystąpić do Rady Ministrów z wnioskiem o połączenie Miasta Obrzycko i Gminy Obrzycko.
Renowacja płyty rynkowej.
DNI OBRZYCKA i 100 lat OSP Obrzycko.
2007
Burmistrzem miasta zostaje Andrzej grzeszczyk.
2008
Dalsze prace restaurujące na obrzyckim rynku.
Likwidacja amfiteatru i rekultywacja składowiska śmieci.
Remont wieży obrzyckiego ratusza.
